§ 20
| 1 | quanti necantur, ut uobis quod delectat paretur! funesta fames uestra, funesta luxuries. |
| | |
| | |
| 2 | ille de summis culminibus ruit, ut frumentis ampla uestris receptacula praepararet. |
| | |
| | |
| 3 | ille de sublimi cacumine altae arboris decidit, dum genera explorat uuarum, quas deferat, quibus digna conuiuio tuo uina fundantur. |
| | |
| | |
| 4 | ille mari mersus est, dum ueretur, ne piscis mensae tuae desit aut ostrea. |
| | |
| | |
| 5 | ille brumali 20 frigore, dum lepores inuestigare aut laqueis studet aues captare, diriguit. |
| | |
| | |
| 6 | ille ante oculos tuos, si quid forte displicuit, uerberatur ad mortem atque ipsas epulas fuso cruore respergit. |
| | |
| | |
| 7 | denique diues erat, qui sibi ad mensam caput prophetae pauperis iussit adferri et aliud unde saltatrici praemium solueret non inuenerat nisi ut pauperem iuberet occidi. |